سی و یک ساله ام. به همین راحتی
یادم میاد استادی (#نداهنگامی) گفت : دودقیقه تایم دارید خودتون رو معرفی کنید طوری که به مخاطبتون تاثیربگذارید
همه اومدن اسم و مشخصات گفتند و از علایقشون وجزئی ازخاطرات شون و.
تاثیرگذاری خاصی اتفاق نیفتادبعضی ها زمان هم اضافه آوردند
واستاد گفت شمادرطی این سالها چیزی ندارید برای ۲ دقیقه ابرازکردن و
تاثیرگذاشتن!!!!؟
وهنوز هم ذهنم دنبال جواب همون دودقیقه ست!!
خاطرات، لحظات زندگی،رفاقت ها، روزمرگی ها،آدمها چقدر برام موندگارن و
چقدر میتونن تاثیر بگذارند که بعدها بتونم به اندازه ی
همه ی این سی سال،نه به اندازه ی یک ساعت
نه کمتر دودقیقه درموردشون حرف بزنم.حرف بزنم.و حرف بزنم!
انگار گم شدم تو لحظات و آدمها و پول و کار و شاید نیمچه رفاقت های دوزاری .که ته ش چیزی باقی نمی ماند.
زندگی های اینستاگرامی تلگرامی و گروههای واتسابی.چیزی درش وجود نداره الا چند لایه تعفن بدبو که سرخوشانه مستمون کرده
تواین گذارلعنتی!!!
من سی و یک ساله ام.حرفی نیست! حتی برای دو دقیقه
ببخشید ممکنه من از نو متولد شوم؟؟؟
آتش سوزی ها رو بگیرم .
اما این برف اتفاقی همه چیز رو به بی رحمانه ترین شکل ممکن به هم ریخت!
مجبورشدم برگردم خونه!!
یاد برف پارسال افتادم که از شدتش تا سه روز همه جاتعطیل بود!
بعد یک ساعت .لک و لک برگشتم خونه!
برف هم کاملا قطع شد!
کلافه م نرسیدم برنامه هامو که توذهنم بود عملی کنم.
شاید نباید از تجربه ی برف پارسال می‌ترسیدم
درباره این سایت